Moet je als patiënt weten of voelen dat je behandeling een routine is?
Of mag elke behandeling een persoonlijke toets krijgen waar voldoende aandacht uitgaat naar hoe de patiënt zich voelt?
En of hij helemaal begrepen heeft hoe bijvoorbeeld de nazorg eruit ziet?
Neen, hij kwam niet volledig gerustgesteld van de behandeltafel. Hij moest ontladen. Hij had vol angst gezeten omdat het allemaal zo een eng geluid maakte en het blijkbaar zo snel moest gaan dat hij afgeleid was en niet meteen meepikte wat de arts allemaal zei.
Wat levert het je als hulpverlener op als je daardoor extra telefonische bijstand moet leveren nadien om toe te lichten hoe dat nu allemaal precies zit met die nazorg?
Is een arts een garagist? Effe de juiste moeren vastdraaien en hup, de straat weer op?
Is hij God en moet je hem dus vooral niet in vraag stellen?
Of mag en wil hij een gids zijn langs de weg van je herstel of genezing?
En behoort hij niet in de eerste plaats een genees-heer te zijn?
Dit overzicht heb ik niet zelf bedacht. Dat hij die me deze vier G´s toevertrouwde het zich mag herinneren. En weten dat ik dankbaar was en ben met zijn overzicht.
Een genees-heer. Zoals een heer in het verkeer. Zoals een goede huisvader. Hoffelijk en zorgzaam. Zoals iemand die zijn beroep heeft gekozen omwille van het werken met mensen en dat uitstraalt in hoe hij zijn handel en wandel vormgeeft.
Een gids, die weet dat de patiënt expert is over zijn eigen leven en vanuit zijn kennis en ervaring een extra behandelperspectief kan aanreiken waardoor de patiënt aan kracht wint. Zich gesteund weet op zijn weg.
Over God en de garagist ga ik het nu niet hebben. Dat zou een mooi verhaal kunnen opleveren als iemand met veel verbeelding ermee aan de slag gaat.
Er was eens…
The big bang…vóór en nà.