Vaak wordt gezegd dat het niet erg is alleen te zijn, zolang je je niet eenzaam voelt.
Dat klopt naar mijn gevoel. Ik voel me niet eenzaam. Ik heb een hele schare lieve mensen om me heen bij wie ik me geborgen weet. Niet dat ik hen alle dagen zie of spreek. Dat hoeft ook niet. Ik hou wel van allenigheid en de stilte die dat brengt. Te weten dat die anderen er wel ergens zijn is dan voldoende om me verbonden te weten.
Wat ik moeilijker te dragen vind is de allenigheid in actie. Hoe vaak ik me alleen voel in wat ik te ondernemen heb. Van boodschappen doen over dossiers in orde brengen tot belangen verdedigen. Wellicht speelt de angst om iets verkeerd te doen of iemand onrecht aan te doen daarin mee.
Als iemand meekijkt kan die me op mijn blinde vlekken wijzen, mijn kijk op de zaken verrijken. Of me op zijn minst het gevoel geven dat ik niet de enige ben die het allemaal niet weet.
Vandaag is een belangrijk dossier de deur uit. Via aangetekend schrijven. Omdat het niet voor mezelf is vind ik het dubbel spannend, heb ik het meerdere malen herlezen en herkauwd. Al heb ik tijdens het proces over een aantal aspecten wel een tweede opinie gevraagd aan enkele mensen. Van sommigen kreeg ik een antwoord, van anderen niet.
‘Allenigheid’. Het woord bestaat niet eens.
‘Allenig’ wel, zie ik net in mijn bijbel.
Hoe de allenigheid in actie me voor het eerst erg op de proef stelde was met de eerste aangifte van mijn personenbelastingen na de scheiding. Ik heb de nodige lectuur aangeschaft en zo kwam ik net op tijd te weten dat het onderhoudsgeld dat de kinderen krijgen niet op mijn eigen aangifte moet worden ingebracht, maar op die van hen. Zij hoeven daarop geen belastingen te betalen. Ik stelde me initieel geen vragen bij de omschrijving van de rubriek op mijn aangifte. Heette het onderhoudsgeld?!
Ja, dat kregen we toch? Nu ja, ik niet, zij wel. Vandaar dus, moest ik ook voor hen een aangifte invullen.
Alleszins kwam ik een tijd geleden een vriendin tegen die het nog steeds schandalig vond dat zij al die jaren dat ze gescheiden was het onderhoudsgeld van haar kinderen op haar eigen aangifte had moeten aangeven aan de belastingen. Haar kinderen waren inmiddels de deur al uit. Toen ik haar erop duidde dat het niet zo hoorde, viel ze bijna van haar stoel. Enfin, haar virtuele stoel op dat moment.
Hoe geïnformeerd zijn we?
Allenigheid. Mijn collectieve intelligentie is veel kleiner als ik alleen dingen moet doen.
Dat maakt me onzeker en nerveus.
Dan wankelt het vertrouwen in Fiducia.
Maar dit dossier is de deur uit. Loslaten. En afwachten nu.