Mijn aandacht blijkt dezer dagen bij veel dingen te vertoeven. Waardoor ik er een beetje tureluurs van word. En dan kan ik me wel bewust neerzetten en de aandachtstraining haar vruchten laten afwerpen. Dan kan ik schrijven ook, een half uurtje per dag, omdat ik weet dat het me goed doet. Yoga doen, om weer balans te vinden. Kortom, even tijd nemen voor mijn binnenkant. Maar dan wordt mijn aandacht getrokken naar andere dingen of vragen en blijk ik al snel geen oog meer te hebben voor wat me deugd doet.
Zo merk ik dezer dagen hoe ik onvoldoende tijd maak voor de dingen die ertoe doen. Zoals zitten en luisteren naar wat mijn gedachten en lichaam me willen vertellen. Naar wat dierbaren me te vertellen hebben. Wat stiltes me willen leren.
Als ik dan heel eerlijk ben met mezelf dan open ik mijn agenda. Dan bekijk ik alles wat er staat en stel mezelf de vraag: is het belangrijk dat mijn aandacht op dat moment net naar die afspraak gaat?
Wil ik daar op dat moment mijn aandacht aan schenken?
Zoja, wie wordt daar beter van? En waarom dan precies?
Dan komen keuzes op de proppen. Met een telefoon en een gom in de aanslag.
Zo maakte ik net de keuze om hier en nu een blogbericht aan te vatten. Niet dat er iets anders in mijn agenda stond, maar ik werd net heel erg ‘verleid’ om iets te doen dat buiten mijn interessedomein ligt.
Waarom gaf ik bijna toe?
Wat wilde ik daarmee bereiken?
Ik denk dat er zich een drastische beslissing aan het uitkristalliseren is.
Misschien is het tijd voor zo´n beslissing.
Aandachtig zijn is een belangrijke levensmodus die ik warm moet houden.
Luisteren met al mijn sensoren open om subtiele signalen op te vangen. Ze niet negeren. Me zorgzaam laten leiden door wat mijn hart verlangt.
Zoveel geschreven zonder veel te zeggen. Ook dat is een kunst.
Maar ik merk dat het me deugd doet. En beloofd beste lezer, ik zal dit keer deze tekst even laten rusten vooraleer ik hem herbekijk, herformuleer desnoods en tenslotte de wereld in stuur.
Het doet alvast heel veel deugd hier weer in mijn stekje te vertoeven. Me te laten leiden door mijn essentie. Schrijven tot ik mijn hart voel verzachten. Om na vele uurtjes opnieuw en misschien zelfs meer te kunnen geven vanuit een andere ik.
Eentje die nog beter eigen grenzen respecteert zonder die van een ander te schaden.
Oh, een traantje roert zich.
Graptjeuuuuhhh!!