Lieveke

‘Wat een wonderbaarlijke dag was dit’, dacht Alice, voordat ze te moe was om te beseffen dat ze helemaal geen Alice heet.

Ze had zowaar applaus gekregen in de tweede les van een cursus schrijven die ze had aangevat. Een applaus geproduceerd door een man die ze niet eerder ontmoette. Een man die zelfs slechts toevallig op een deftig uur in de cursus was terechtgekomen omdat hij extra toevallig even terloops of loopsgewijs had nagevraagd wanneer de cursus nu startte. En zodoende had ontdekt dat het beloofde mailtje waarin dit aangekondigd zou staan hem niet had gevonden meer dan een week geleden.

De tekst van Alice had hij goed gevonden. En was goed voorgelezen ook, meende hij. ‘Dan mag een mens toch klappen’, vond hij. Beetje gênant wel, voor Alice en de andere cursisten. Want Alice had dus zonet een procesmatig verzoek gelanceerd bij de lesgeefster om alvast haar huiswerk voor te mogen lezen omdat ze de les vroegtijdig moest verlaten voor een gesprek met de nieuwe directeur van het werk dat ze niet had.

Maar eerlijk, ze was stiekem wel blij met het applausje.
Een applausje bij tijd en wijlen, wie gloeit er niet een beetje van als de Leuvense stoof niet werkt vóór de winter?

In het station vroeg Alice die dus anders heet alvast even na in de krantenzaak of haar pakje al was gearriveerd. Al dacht ze van niet omdat het witte konijn nog niet op haar smartphone was komen huppelen. Verbaasd was ze dat er wel een pak op haar naam stond te wachten. En behoorlijk groot ook nog eens. Een pak dat ze helemaal dus niet verwachtte. Al kon ze bij de naam van de afzender wel min of meer reconstrueren waar een zijdelings verhaal een staartje had gekregen zonder dat mama of papa het erin had gelegd, omdat de haarrekkertjes nu eenmaal altijd verdwijnen als je ze nodig hebt.
Of zijn dat dan verhaalrekkertjes? Die het verhaal een beetje rekken omdat het eigenlijk flinterdun is?!

Dat het een groot pak was. En dat ik even moest wachten omdat hij in de snoepjeskast zou kijken. Alice zei dan maar dat ze na haar werkloos reisje even zou terugkeren. Al te gek om met een groot pak de trein op te gaan en er dan onverrichterzake mee terug te keren. Nog even werkloos als daarvoor. Fijn gesprek met die nieuwe directeur van haar werk dat haar werk niet is. Dat moest ze toegeven. Al is toegeven wel een gesloten activiteit natuurlijk. Openbaren niet. Maar tot daar dit zijspoor.

En dan de terugweg en het pak. ‘Lieveke’ noemde de man van de krantenwinkel haar. Dat hij ook dacht dat het een geschenk was. En Alice spotte de bloemen in de doos. ‘Hoe lang staat het hier al op me te wachten?’ vroeg ze. Want ze had helemaal geen bericht gekregen dat er een pakket op haar stond te wachten.
‘Een dag of vier, vijf’, zei hij.
De bloemen geurden nog, maar de lep zat er behoorlijk in zodat ze het toch wel een verlept boeket moest noemen als ze heel eerlijk was.

Thuisgekomen met de woorden ‘Lieveke, wees voorzichtig op de fiets hé, met dat pak’ haalde Alice met een glimlach de bloemen uit de doos. Zag ook het kaartje van Alissaline, die ze niet kent maar wel mee heeft gecorrespondeerd.
Haar glimlach leidde de intentie tot dit blogbericht in.
Al was Alice eigenlijk ook wel heel moe. Of mag dat alleen geschreven worden vóór het verhaal begint?

Alice zou de doos niet meteen wegdoen, omdat ze zoveel blikken had aangetrokken op straat en ze best trots was op haar geschenk. Maar net toen ze alles lekker in het eerste zicht wou zetten, voelde ze aan het gewicht van de doos dat deze onmogelijk alleen karton kon bevatten. Even snuisteren en handmatig een laagje uit de doos verwijderen brachten haar bij een glazen vaas.
Een vaas met bloemen van een leverancier dus. Hoe straf is dat?!

Alissaline, ik stuur je dadelijk de link naar dit blogbericht.
Merci voor je attentie en intentie! Jammer dat ik de bloemen niet in frissere toestand vond.
Dat komt ervan van te lang in de snoepkast te zitten 🙂
‘En Alissaline, ga ook door met het fijn en warmmenselijk communiceren met je klanten.
Als het mij goed doet, zal het voor anderen ook wel een verschil maken, toch?! ‘

Tijd om even terug te schakelen op de essentie.
Alice…

Zucht. Wie ben ik ook alweer?! En hoe was mijn dag?
Applaus…ah ja 😉