Photo by Dani Aláez on Unsplash
Amai, ik heb al wel goed gelachen met mijn eigen grappen op deze vroege avond. Altijd plezant zo, als ik goed in mijn vel zit en de grappen en beelden eruit floepen. Dan ben ik wel extra voorzichtig als ik van de keuken naar de living dans of vice versa. Dat ik niet struikel over één of andere rollende grap die zich nog niet helemaal heeft ontvouwd.
Zodra ik in het vizier van het raam aan mijn voorgevel kom, houd ik me ook in. Ik zou niet willen dat de buren gaan roddelen dat ik vreemd dans in huis. Nu ja, vreemd. Geen gedrag is vreemd als je de context in rekening brengt, zeg ik altijd. Wat uiteraard ook wel wat vervelend is voor degene die dat dan altijd moet aanhoren. Misschien heb ik daarom geen partner…ik krijg die uitspraak gewoon niet verkocht 😉
Daarstraks heb ik wel bijna gedanst in de living van en tussen mensen die ik niet ken. Er waren kinderen en hun ouders. Her en der een verdwaalde volwassene die zich in zijn uppie aandiende om te luisteren naar verhalen op een muziekbedje.
Ik voelde op een muzieksolo heel erg de neiging om recht te springen en daarmee de kinderen te prikkelen mee te doen.
Maar ik deed het niet. Mijn billen bleven aan de stoel gekleefd. (Figuurlijk natuurlijk)
De rest van mijn lichaam heeft zich aan die billen vastgehouden. (Met heel veel handjes)
Blijkbaar heb ik daar geluisterd naar een verhaal dat Koningin Fabiola nog geschreven heeft.
Straf is dat.
Maar er was ook die vrouw op de stoel rechts naast me. Ik had al gezien dat ze met haar smartphone een foto maakte van een vitrinekast. Ik moest me heel erg inhouden om haar niet mee te delen dat ik dat heel erg ongepast vond. Maar het verhaal was in volle ontwikkeling met ondersteuning van de muziek dus zweeg ik om de aandacht niet naar ons toe te trekken.
Een poos later schoof ze met haar stoel luidruchtig een meter van me vandaan. Ik herinnerde me niet een vieze lucht verspreid te hebben, heb even heel discreet – mijn neus onder mijn sjaal manoeuvrerend – mijn okselgeur ingesnoven maar neen, geen iets te pittige odeurtjes.
Toen ze naar rechts leunde, haar smartphone weer omhoog hield en achter de performers door een andere kast in haar focus nam, moest ik mijn rechterhand tegenhouden om haar geen – hoe heet je dat ook weer – een pedagogische rechtse uppercut, onder haar eigenwijze kin neer te planten.
De arrogantie! Toch?!
Toen ik zag dat ze na de voorstelling ook achter zich even inspecteerde – of er iets interessants vast te leggen was wellicht – lag op het puntje van mijn tong de vraag: ‘zullen we anders eens in de schuiven snuffelen mevrouw?’
Nu nog voel ik hoe dat wringt.
Ik kan er niet tegen dat mensen in andermans privacy zitten snuisteren voor eigen genot terwijl hen al dan niet stilzwijgend toelating tot hun privacy is gegeven vanuit vertrouwen. Voor een hoger doel dan het hebberige, stiekeme, perverte verzamelen van openbaringen in een context waarvan alleen te genieten valt als je hun tijdelijkheid respecteert.
Je zintuigen gebruikt om je ervaring te inneren.
‘Zijn er uitzonderingen?’ vraag ik me dan af.
Maar aangezien dat een vraag is en geen grap, onderzoek ik mijn kleine ik niet om een antwoord te vinden.
Misschien ooit, als het varkentje verschijnt en zijn krulstaart kwijnt.
En ach, het zou zomaar kunnen dat die vrouw er in het kader van een politieonderzoek aan de slag is. Even mee binnensluipen en bewijsmateriaal verzamelen.
Al vond ik dat ze wel een heel egocentrisch hoofd had, op haar eerste gezicht.
Soit.