Photo by Meghan Schiereck on Unsplash
Spot on!
Zo voelde het zonet op het moment dat de hemel besloot de zon toe te laten mijn hart te raken.
Wat maakt dat ik het op dit eigenste moment moeilijk heb mijn tranen binnen te houden.
Ontdooiend.
Onder deze condities heb ik denk ik nog nooit geschreven.
Ik heb ook nooit eerder die priemende zon op deze manier zo intens voelen zinderen dwars doorheen de kleine ruimte tussen mijn raamkozijn en het dak van mijn overbuur.
Misschien heb ik nooit eerder op haar ‘flirt’ gelet onder soortgelijke omstandigheden, om het met de woorden van Arnold Mindell te beschrijven.
Maar haar intensiteit ontdooit me op dit moment. Houdt me vast. Al zal het gezien de kleine ruimte waartussen ze mijn aandacht vindt, niet lang duren vooraleer onze rechtstreekse verbinding verbroken wordt.
‘Je mag niet onderschatten wat je voor mensen betekent’, zo sprak een vriendin daarstraks.
Haar woorden raakten me.
En het kan allemaal wel zijn. Maar ik zie of voel het op dit moment niet.
Ik voel alleen de leegte die doorweegt en langer duurt dan ik gewend ben.
Langer duurt dan mijn vertrouwen me vast kan houden, vrees ik ook bij momenten.
Al heb ik genoten vandaag. Een dag in de plantentuin in Meise.
Op zoek naar de magie van magnolia´s in bloei.
Met een sombere ondertoon die ik er gewoon heb laten zijn.
Weinig mensen tegengekomen.
Twee kleine rakkers die wat kattenkwaad uitstaken, tot ze onze priemende blik opvingen.
Een gezin met opgedirkte kinderen met perfect gestyleerde haartooi. Klaar voor de foto voor de communie vermoedelijk.
Een verwarmende drank, een lunch, veel babbels in een groene omgeving. Beetje fris wel, maar niet té.
Toch één man die als lunch een enorme ijscoupe met een berg slagroom naar binnen werkte. Bij het passeren heb ik ‘smakelijk’ gezegd, omdat hij er met zijn blik op leek te wachten.
Bomen die hun standvastigheid tonen.
Ontelbare knoppen die weldra hun geheimen zullen uitvouwen.
Vele tinten groen met her en der een gedurfde stip kleurflirterij.
Mini-dennenappel-lookalikes waar ik mijn vriendin op gewezen heb. Ze maakt juwelen. Was dankbaar voor mijn aanreiken en stopte een zestal gevallen exemplaren, duo´s, veilig achter de rits van haar rugzak.
Ook dit blog zal wel haar ommekeer kennen in sfeer.
Omdat op de één of andere manier schrijven meestal een kentering in mijn gemoed geeft, dat zich laat herkennen in mijn woordkeuze.
Zo valt mijn oog op dit eigenste moment op mijn klein schriftje met de hoofding ‘running fish’. Waarbij de cover vol staat met vissen die pootjes hebben. Eentje springt eruit omdat hij rode schoentjes draagt, wat kleur op zijn rug kreeg en geel tekstballonnig ‘HELLO’ verkondigt.
Wat me herinnert aan een spandoek dat een hele tijd geleden mijn aandacht trok langsheen de sporen ergens ter hoogte van Brussel Noord.
‘Niet panikeren, organiseren’ stond erop.
Waarbij een haai op de bovenste helft een school vissen najaagt en onderaan het spandoek de haai in de andere richting wegzwemt van een school vissen die hem met open bek achternazitten.
Vond ik intrigerend. Heb ik onthouden. Het was een flirt van het doek met mijn aandacht.
Nu vraagt mijn avond om milde invulling.
Het tijdstip flirt met mijn maag.
En kijk, de zon is er weer…
Minder intens.
Maar warm onthaald.
Met een kleine glimlach dit keer.
Omdat ik dankbaar ben dat ik haar opmerk.
Zie je wel…