Photo by molly belle on Unsplash
Nu ik aan het experimenteren ben met een aantal nieuwe meditatieoefeningen, herinner ik me bij het neerpennen van mijn ervaring zonet dat ik ooit een gedicht schreef over een rups.
Ik zocht het op maar vind dat welbepaalde schrijfseltje intussen ondermaats en kan er voorlopig weinig interessants mee doen.
Dus besliste ik om onderstaand dichtwerkje op te diepen en er de titel ‘ontpoppen’ aan te geven.
Shuffle shuffle.
Ontpoppen
wil jij mijn toekomst zijn
dan lopen we een lome lijn van letters tot verhalen
vlinderen van mond tot mond en rusten op een blad
om daar heel zacht te fluisteren waarom ik bij je zat
Gecreëerd op 26 oktober 2012
Een verzoek aan moeder natuur om mijn ontpopfase wat te versoepelen?!
Ik ben weer toe aan fladderen…
Ik zit al tien dagen met mezelf in de knoop. Dat ik na wat zorgzame mentale hygiëne van schrijven en mediteren op deze ochtend terug wat licht zie. Ook door het raam overigens, waar de zon zich voluit in haar zaligheid toont. Ze heeft me nu al verleid om straks mijn gevleugelde fietsros te bestijgen.
De meditatieoefeningen zijn trouwens niet erg zuiver omschreven vind ik. Her en der ben ik verward over de energieën waar ik me in moet verplaatsen. Maar goed. Ik zuiver het wel uit zodat het voor mij optimaal werkt.
Heb nog twee boeken van dezelfde schrijver die in de kast op me wachten. Misschien brengen die al wat helderheid.
Al hoop ik snel ook weer wat energie te vinden om andere dingen te doen dan lezen en wroeten met mezelf.
Wat frisse Fiduciaanse inspiratie zou wel weer eens fijn zijn.
Bovengenoemd gedicht las ik ooit voor op een cursus over hoogsensitiviteit.
Ik had nochtans getwijfeld om me in te schrijven. Niet alleen omwille van de prijs maar ook omdat ik dacht dat ik daar weinig te zoeken had. Ik had immers een diagnose. Pillen nemen. Kous af.
Maar wat een openbaring toen bleek dat de dingen die mijn sensoren opvingen ook bij andere deelnemers niet zo vreemd in de oren klonken.
Ik heb er toen ook een verhaal geschreven, een stukje levensverhaal met mezelf in de derde persoon, dat door twee andere deelneemsters werd aangevuld vanaf het punt waar mijn verhaal stopte.
Schone momenten leverde dat op.
Ik heb de twee versies zelf nog eens opgediept. Het bezorgt me nog kippenvel.
‘Mijn verhaal delen’ was zowat de rode draad van hun aanvulling. Ik denk dat met dit blog een deel daarvan is ingevuld.
Maar ik verlang naar meer dan dat. Dat verklaart ook voor een deel het gewroet denk ik.
Hoewel er ook Fiduciaans vertrouwen is.
Wat mildheid inroepen.
Ik weet niet of ik daar zelf van in voorraad heb…voor mezelf…