Photo by Arif Riyanto on Unsplash
Ik keek er naar uit en ik was voorbereid.
Voor een startbijeenkomst in een voornamelijk onbekend gezelschap gisteren en voor een vervolgbijeenkomst in een andere setting vandaag. Jammer genoeg dacht mijn lichaam daar anders over en besliste me vanaf afgelopen weekend klein te houden. Zowel mentaal als fysiek. Dat ik net als onhebbelijke pseudo-houvast enkele tassen échte koffie heb gedronken bij mijn handgeschreven hersenspinsels en ik me slurpendeweg wat beter begin te voelen.
Tijdelijk wellicht…maar die wetenschap negeer ik even.
Maar ik ben dus nog thuis zoals de afgelopen dagen. Die tweede bijeenkomst is al lang bezig en overigens niet op fietsafstand.
Wat ik wel hoop is dat ik mijn belofte kan houden om binnenkort te getuigen over de kracht van verbeelding bij mijn herstel.
Daarvoor ben ik nog niet helemaal voorbereid, al ving ik mijn eerste bloggewijze exploraties van dat vraagstuk al een tijdje geleden aan.
De verzamelzoektocht heb ik wel afgerond. Het is nu een kwestie van de dingen die ik bij elkaar sprokkelde nog eens door te nemen, vervolgens los te laten en mijn onderbewuste het tot een logisch beknopt geheel te laten bricoleren dat dan straks uit de losse pols mag gebracht worden. Zodat mijn hartslag erin voelbaar is.
Het is niet dat ik de vorige dagen niets gedaan heb. Maar wat ik deed was op een wel erg somber en vermoeid bedje gestoeld en doorleefde af en toe een fikse traan van onmacht.
Mystieke zucht.
Vandaag trek ik er alleszins nog op uit. Een paar noodzakelijke boodschappen. Een paar deugddoende tijdbreiages.
Ik neem me voor de tijd tussen mijn hormoonmedicatie en mijn ontbijt – meestal gevuld met ‘verder soezen’ – vanaf nu in te vullen met freewriting. Fiducia, is dit een belofte aan je welzijn?
Ik weet hoeveel deugd het me doet en hoe weinig deugd het doet in mijn bed te blijven malen…en toch verkies ik vaak de nacht te lengen, al is het al volop licht buiten en dus allang geen nacht meer waardig.
Dat het zonnetje er nu weer is mag mijn gemoed wel helpen. Thermostaat een paar graden lager, achterdeur openschuiven, zuurstof toelaten in mijn verbeelding. Frisdenken en vervolgens warmschrijven. En die koffie vervangen door duurzamer alternatief…
We zijn benieuwd.
Een streepje dansen om de dag te eren.
Wat inspiratie daarbij kan helpen.
Loshouden.