Photo by Andrew Neel on Unsplash
Een doosje mildheid alsjeblieft.
Ook een blisterverpakking ondeugendheid.
Een verrassingspakket verwondermomenten heb ik nog liggen.
Dankbaar ben ik. Dat het tij keert.
In het midden van de nacht wakker geworden en de slaap niet meer gevonden. Nochtans overal gezocht.
Onrust vond mij wel. En bromsmurfgedrag ook. En ‘neen ik sta nog niet op’ hield het één en ander in stand.
Zo gaat dat dan.
Intussen gebruncht, zoals ontbijt op dit uur placht te heten. Een kop koffie genoten ook.
Met een portie mildheid ga ik de rest van mijn dag aanvatten.
Er valt nog huis te houden.
Sommige spullen moeten nog een nieuwe bestemming krijgen en andere een voorlopige plek vooraleer ze hun vleugels uitslaan, hopelijk ergens deze week.
Maar wellicht verbind ik me eerst mentaal even met mijn studerende dochters. Stuur ik hen ook een portie mildheid toe.
Die bron geraakt toch niet uitgedroogd, het is alleen een kwestie van hem weten te vinden bij noodgevallen.
In een doosje, her of der.
De blisterverpakking ondeugendheid leg ik in het zicht.
Ik maak ze voorlopig niet open. Alleen al ernaar kijken verandert één en ander.
Misschien heb ik de inhoud zelfs niet nodig, werkt de verpakking op zich al als katalysator.
Dat is trouwens de kracht van woorden toch?!
Misschien moet ik helemaal geen blisterverpakking kopen maar op een kaartje het woord ‘ondeugendheid’ schrijven.
Ja, misschien is het dat wel. Kan ik binnenkort een apotheek beginnen die de gepaste woorden voorschrijft.
Vrij te verkrijgen, zonder nevenwerkingen. Ik wil ze nog voorlezen ook.
Heb het in het verleden al gedaan met gedichten. Mensen die me een stuk van een verhaal vertelden waar ik dan een gecondenseerd gedicht op maakte.
Taalspeelvogelgewijs.
Misschien moet ik dat maar doen dit jaar. In plaats van een nieuwjaarsbrief te schrijven zoals vorig jaar, één woord in mijn schoonste schrift neerpennen en dat opsturen. Zoals verwondering, dat vind ik wel een waardevol woord.
Enfin. (Dat is een stopwoord, niet zo nuttig).
Vannacht had ik nog de intentie helemaal niets te sturen dit jaar en kijk waar de ondeugendheid me bracht…
Of speelt de mildheid hier nog door?
En wat moet ik dan met het verrassingspakket verwondermomenten?
Mijn vreugdedoos inspiratie.
Als ik het in mijn bewustzijn houd, vinden de zaadjes wel hun grond en groeit er iets moois.
Daar vertrouw ik op.
En hoe zit ik er intussen bij?
Een pak positiever dan tussen vannacht en bijtontbijt.
Goebezig!