Photo by John Karlo Mendoza on Unsplash
Dat ik me aan het bezatten ben.
En het lukt me behoorlijk goed, grotendeels omdat ik het niet gewend ben. Met een fles schuimwijn die mijn Tibetaanse buurvrouw me vanochtend is komen bezorgen. Vergezeld van een eerste kerstkaartje.
11% en 75 cl. Ik ga ervoor en schaam me niet.
Heb de hele dag paperassen door mijn vingers laten passeren. Heel veel weggegooid. Ruimte vrij gemaakt.
Nu een tipsy hoofd. De fles is nog niet leeg. The full monty dient zich aan.
Straks ga ik nog mijn kleerkast onder handen nemen en ook de boeken op zolder. Misschien de CD´s.
Ruimte maken. Let go to let come. Zonder schroom.
De bakkerin was blij met het gesprekje onder ons. Ik versta haar. Heb weinig woorden nodig om haar te verstaan. Zij is verdomd moedig. Mijn buurvrouw ook. Ze mist haar mama. Ik stond daar aan mijn gesloten voordeur naar haar te luisteren, in pyjama met een mannenpull van de rommelmarkt er overheen getrokken. Lichtelijk gegeneerd. Maar ze wees op haar eigen roze joggingbroek, haar manier van ‘fatsoeneren’. Misschien lijken we meer op elkaar dan we denken.
Ja, misschien lijken we allemaal meer op elkaar dan we denken.
En als ik me hier afvraag waarom ik nog doorga ben ik misschien niet de enige.
Mogelijk zijn er nog mensen die zich in het feestgedruis afvragen waarom ze zo anders zijn. Waarom zij niet genieten terwijl de anderen dat wel lijken te doen. Wie kijkt doorheen de façade?
Als ik het zoveelste nieuwjaarskaartje krijg dat alludeert hoe dom bepaalde leiders zijn, wat moet ik daar dan mee?
Moet ik dan doen wat ik vind dat gepast is en me openlijk afvragen hoe het dan komt dat zoveel mensen schijnen te geloven in die mensen die dom zijn?
Of houd ik me stil, zoals meestal?
En wat zal mijn nieuwsjaarsboodschap zijn?
Of stuur ik per 8 maart een boodschap, gewoon om anders te doen dan gewoon?
Wat is trouwens gewoon?
Nog een slokje, omdat ik me had voorgenomen me te bezatten.
In welke bubbel leven we en hoe lang duurt het nog voor hij openspat?
En wat komt er dan bovendrijven?
Ik weet het niet hoor, ik ben pseudo-zat.
Even vluchten. In alle eenvoud.
Geen kat die het merkt. Omdat er geen kat rondloopt in mijn buurt.
Wellicht ben ik eenzaam. En evengoed vraag ik me af wie me zou missen als ik er straks niet meer ben.
En zodra dat het geval is, hoe lang dan.
Tja, in een zatte toestand zeg je al wat meer hart op de tong dan in een nuchtere toestand.
Ben je eerlijker. Of meer uitgesproken in je gedachten.
Wie zal het zeggen.
Nog één glas en dan is de fles leeg.
Mijn hoofd lijkt het nu al.
Neen, Fiducia. Geen censuur.
Gewoon openlijk publiceren wat je hier neerschrijft.
Er moest zomaar eens iemand herkenning in vinden.
Al is het maar één iemand die het gevoel herkent dat ik hier neerschrijf.
Dat maakt me niet alleen.
hoe uitgesproken mag ik zijn
als straks, in alle eenvoud
blijkt dat jij en ik ons vinden
in de taal die onze waarheid spreekt
Alsjeblieft
Uw zatte doos van dit moment 🙂
Gut Fiducia… Ik weet eigenlijk niet of ik mag reageren. Ik miste je al toen je twee weken niet blogde! Dus blijf nog maar even. Ik moest lachen bij het idee om op 8 maart een boodschap te sturen. Wat ik vreemd vind is dat mensen in deze dagen diegenen die meer niet meer zijn schijnen te herdenken. Of zich zorgen maken over de toestand in de wereld. Alsof op – zeg 8 maart – die zaken anders zouden liggen. Sorry dode vriend, alleen onder de kerstboom denk ik aan je. Zo gaat dat toch niet? Bij mij niet in elk geval. Soit. Ik wens je een fijne kerst Fiducia! (En nu ga ik een (Belgisch) biertje drinken. 🙂 )
Dank voor je fijne reactie Peter. Hopelijk heeft het biertje je gesmaakt en iets minder in beweging gezet dan de schuimwijn hier bij mij 😉