Photo by NASA on Unsplash
Het daglicht dimt al, maar ik besluit nog even geen extra licht aan te steken.
Neen, ik ben er dus op dag twee ook nog niet klaar voor om publiek te maken wat me dwarszit.
Het zij zo.
Ik heb wel al het één en ander gedocumenteerd. Zodat ik er later kan naar teruggrijpen als de tijd wel rijp is.
Zodat mijn ‘waarheid’ niet door de tijd aangetast wordt. Mijn herinnering zoveel mogelijk op mijn innering lijkt.
Voor vandaag heb ik verlof ingeschreven op het werk. Het lukte niet vanochtend. Draaierig en misselijk. Het leek vaag op angst, vond ik.
En ik ben nog steeds wat slapjes nu de avond zich inzet.
Ik voelde me vanochtend te belabberd om door de kou naar de dokter te fietsen om een dag ziekteverlof te vragen.
Dus dacht ik, ADV (Arbeidsduurvermindering)-uren moeten toch ook nog op, dan maar op die manier.
Ik heb deze namiddag wel even gespeeld met mijn nieuwe mindmapsoftware. In het maken van een overzichtelijk beeld van de droom die ik wil vormgeven en de onderdelen daarvan. Het geheel krijgt vorm.
Fijne ervaring, al beantwoordt het onderdeel dat ik daarstraks uittestte toch niet volledig aan mijn verwachtingen.
Voornemen: elke dag een andere toeter van de software uitproberen. Van toeters tot bellen.
Een onderdeel met bellen zit er ook in, of noem het ballonnen, maar die heb ik in de vroegere versie al uitgeprobeerd.
Spelen moet ik. Op onderzoek gaan. Ontdekken wat zich wil tonen aan me.
Vertrouwen, dat ook. Fiducia heeft me dat geleerd.
Maar als iedereen Fiducia vertrouwt, maar niet elkaar, ligt er dan niet een grote verantwoordelijkheid bij Fiducia?
Dan toch een streepje ontluisterend nieuws waar openbaring zich stilhield.
Ontluisteren. Dat is eigenlijk ook wel een mooi woord. Ik vertaal het als ‘de glans ontnemen.’
Net dat is er met me gebeurd de afgelopen dagen, ervaar ik.
Ik heb nog niet in de spiegel gekeken hoe glanzig mijn ogen staan, maar ik gok dat ze afwezig ogen.
De goesting is er weer even uit.
Al weet ik dat er nog een grote brok potentiële energie klaarzit. Die heeft zich de laatste sessie bij mijn lichaamstherapeut even aangekondigd. Maar tenzij ik nu halsoverkop uren in stilte ga en mijn lichaam laat spreken, vermoed ik dat diezelfde energie zich pas bij mijn nieuwe afspraak opnieuw aankondigt.
Ze voelde wel groots. Zuiver ook.
Mogelijk kan een enkele lezer zich hier niet inleven in wat ik schrijf.
Als hij nieuwsgierig is en alsnog blijft verder lezen, zal hij het vroeg of laat wel begrijpen, omdat hij het intussen zelf herkent uit eigen ervaringen. Uit eigen lichaamsexploraties die het gevolg zijn van een nieuwsgierig luisteren naar het ‘lichaamsweten’.
Een andere optie is hier af te haken en niet meer verder te lezen.
Ook dat is een keuze.
En elke keuze is de juiste keuze op dat moment.
Let go to let come. And magic happens.
En zelfs een pasja mag zich vlinder noemen.