Photo by Philippe Leone on Unsplash
Wat ben ik blij dat ik nu alleen ben met enkel het geluid van de wekker die gestaag onze tijd wegtikt.
De schuimkraag van een gegunde pint die intussen langzaam wegkwijnt. Tussen de nipjes door.
Ik gun het mezelf.
Het was een goeie dag. Ik heb doorheen de studienamiddag twee rollen opgenomen die ik nooit eerder opnam. Ik kreeg het vertrouwen en nam het serieus. Was voorbereid, maar liet ruimte om en route te beslissen het proces een andere wending te geven.
En ja, ik genoot er zelfs van.
Dat ik mijn rol prima had opgenomen, dat ik dat heel goed had gedaan, dat vonden alvast ook de mensen die me hun appreciatie lieten blijken.
Bovenal zag ik dat mensen geboeid luisterden en meewerkten. Hun mening deelden. Her en der lanceerde ik een grap ter attentie van de aarzelaars. Gidste hen met ferme hand en radde tong doorheen de afspraken van de methodiek die we hadden gekozen. Het werkte.
Ik waagde het ook om zonder afstemming met de opdrachtgevers enkele minuten stilte voor reflectie in te lassen.
En het mocht er allemaal zijn. Wat moet een mens nog meer?!
Bloemen! Dat had de directeur die me deze rollen had toebedeeld vooraf bedacht.
Ze geuren nu de ruimte boven mijn tafel.
Maar ik ben dus blij dat ik nu alleen thuis ben met enkel het geluid van de wekker en de slinkende schuimkraag van hij die niet te vaak genuttigd moet worden.
Ommegang Keizer Karel, zo lees ik. Blond bier.
Hoe leid ik daarmee de rest van mijn avond in?
Misschien de mouw verder afbreien. Mijmerend tussen verstand op nul en aandacht om de steken op de naald te houden.
Muziek, dat wellicht ook. Ik kies wellicht voor Radio 1. In de hoop dat het weer geen Sporza is. En dat mijn reflex om het nieuws te dimmen snel genoeg is.
Het valt me op hoe ik tegenwoordig veel zekerder van mijn zaak ben.
Goed zo. Als het maar geen spek vormt voor een dikke nek.
Een speknek.
Eigenlijk zou ik graag nog eens een gedicht onthullen.
Dus zet ik beide voeten stevig op de grond, typ alsof mijn leven afhangt van het woord dat ik zal aanheffen en laat ontstaan…
Kiezen
al dat nieuws dat op me wacht
als ik alleen maar kies te springen
zonder maar of zelfs ondanks
de wereld, ik en kleine dingen
die ik wellicht nog niet ken
die schuilen achter een verhaal
vol moed en lef en integraal
de keuze is aan mij
ik kies een rol en leef
tot ik niet langer volhoud
alsnog buig finaal begeef
en ja zelfs dan leeft mijn moment
op deze eigenwijze stek
een verhaal van ooit een vrouw
die vocht voor haar unieke plek
zo moeten zij die mij nu lieven
slechts de huur nog wat betalen
om mijn stem, verhaal en woord
te laten leven in haar soort
nvdr: 1 december 2013 schreef ik dit, het enige Engelstalig gedicht dat ik ooit schreef:
My only bid
you should have let me go
when i was strong enough to bear
you should have told the truth
because that would have meant you care
do you really deep inside
or is your life a lie
i suffered and i cried
and even asked to help me die
but i ran and still believe
it is the best i ever did
yet still it´s hard to realise
i lost my only bid