Wat als ik deze zondag 14 oktober, dit weekend en de afgelopen vrije week nu eens afsluit met een blogbericht geschreven op mijn koertje? Volhardend. Al wordt mijn toetsenbord intussen al wat minder zichtbaar.
Bij deze. Tas melk binnen handbereik. Ruisende stilte in de aanpalende tuinen. Nog een open hemel die ik straks verruil voor een plafond. Wat wil er verteld worden?
Dat er verdriet zat en zit. Woede ook. En dat ik bijna de hele dag aan het breien ben geweest hier buiten, op mijn koertje.
Dat leek een bizarre keuze gezien de woede die aandrong, maar ik ben toch blij dat ik zo ver gevorderd ben. De rug is helemaal klaar, één mouw is heel ver gevorderd. Nog een detail of patroon uitdenken om het voorste stuk dat ietsje extra te geven vooraleer ik eraan begin te breien, kwestie van het telpatroon juist op te maken.
Een fijne kabel. Eventueel in een andere kleur. Een verticale strook en toch maar knopen erop.
Of nog iets anders dat mijn bewustzijn nog niet vond.
Ik heb nood aan creativiteit. Het rekken van creativitijd. Maar ik val stil.
Verdriet roert zich opnieuw.
Heb geen zin om vanavond één of ander nieuwskanaal op te sporen om de resultaten van de verkiezingen te weten te komen.
Voel me eigenlijk heel erg buiten welk systeem dan ook staan op dit moment.
Intussen geproefd van Nirvana´s ‘Smells like teen spirit’ tot Katie Melua met ‘I will be there’ over Passenger met ‘Let her go’.
Dan toch maar onderstaande eruit gepikt.
Plaats maken voor de doorvoelde tranen in plaats van mijn living onveilig te maken met wild dansen en negeren.
Intussen is de hemel pikdonker en heb ik het licht op mijn terras aangedaan.
Ik ga de dag buiten nog even rekken.
Muziek, ik en het universum met haar belofte voor de volgende dag.
Tijd maken.