ik schrijf niet jou
maar het verdriet in mij
vergeef de pijn haar kracht
het vonkje in me leeft
de avond stilt en wacht
tot morgen bij ´t ontbijt
mijn glimlach eenzaam straalt
en zelfs de zon niet had verwacht
hoe ik mezelf hier heb vertaald
En toch diende zich onverwacht emotie aan bij de aanhef van dit gedicht.
Ze mocht er zijn.
Mooi Fiducia! Ik ben nog tussen de stokjes (en zelf gelukkig – of helaas – nog geen stokje 🙂 ) maar ik lees alles en ik geniet iedere keer.
Veel plezier tussen je Chinese maaltijdgenoten Peter. Ook tralies en skistokken passeerden mijn invulling, maar mysteries zijn er soms om mysterieus te blijven. Alleszins dankbaar dat je mag genieten van mijn schrijfsels. Er komt er dadelijk weer eentje aan als alles mee zit.