Dringend nood aan een lijntje schrijven, om de energie in dat hoofd weer te temperen.
Zo, daar gaan we.
Gisteren kwam mijn oudste dochter thuis met een grote kartonnen buis. Dus zeg ik zodra ze binnenstapt op een gemaakt verontwaardigde manier ‘maar schat toch, zo´n grote buis!’ Moet je weten, ze heeft een paar herexamens achter de rug.
Waarop ze gespeeld gekrenkt repliceert ‘Seg mama, die grap wou ik maken. Nu verpest je het helemaal.’
Ze kent overigens haar punten nog niet. Enfin, daarstraks toch nog niet. Of ze zou het moeten verzwegen hebben. Al lijkt me dat in haar geval eerder een kwestie van vergetelheid omdat ze het al aan zoveel mensen verteld heeft dat ze de tel kwijt is, dan dat het een bewuste strategie is. Pijnlijk eerlijk soms ja.
Ze zei ook nog dat ze de indruk had dat ik wel met haar grappen en die van zus kon lachen als ik, zoals ik het noem, ‘hyper’ sta. Zoals dezer dagen dus. Dat beaamde ik. Het is natuurlijk pijnlijk als je pittige grappen over jezelf te horen krijgt wanneer je je als een natte schotelvod probeert recht te houden. Mmmh…dat klinkt precies een beetje fout, maar ik ga het laten staan.
Even verder surfen op het beeld. Dan zit ik daar aan tafel als een natte schotelvod, zitten zij heen en weer te grappen en op me af te geven en barst ik dus soms in tranen uit. Dan is het van ‘Allez mama, we bedoelen dat niet slecht.’
Maar de tranen zijn al aan het rollen intussen. De sfeer verandert dan wel. Invloed, jawel 🙂
En als ik hyper sta dan doe ik er bij hun grappen vaak nog een schepje bovenop. Tot zij het er dan over vinden en snuiten gaan trekken om aan te geven ‘mama, dat is erover’.
Maar ik vrees voor hen wel echt dat we alle drie dezelfde soort humor hebben. Hoezeer ze dat ook betreuren…:-) Jiehaa, invloed!
Daarstraks lag ik als een pasja in de zetel te ontpoppen, na een zeer korte nacht omwille van een overactief brein, zegt mijn jongste toch wel ‘mama, ik ga naar de stad, ga je mee?’ Nu, dat gebeurt raar of zelden dat mijn dochters me nog eens uitnodigen om ergens mee naartoe te gaan. En als ik zelf al eens een voorstel doe, happen zij meestal niet toe. Trekken hun neus op in stilzwijgendheid terwijl ze hun hoofd wat laten zakken. Dus wat doe ik, ik raap die hele vermoeidheid bij elkaar en denk ‘ontpoppen kan ik straks ook nog’. En dan zeg ik ‘ja, ik ga mee.’ En denk ‘maar ik heb niks nodig en ik zal me als een lieve mama gedragen.’
Niet aan haar hoofd zeuren om die felgekleurde flyer van een politieke partij, niet te lang blijven hangen bij bloemenwinkels…gewoon, een gezellig uitstapje van een mama met haar volwassen dochter. En ja, het voelde fijn.
Ik heb haar kunnen verleiden tot het ijsje waar ik zin in had. Waarbij ik twee bollen koos en zij die ene bol van haar niet lustte en jaloers naar de mijne lonkte. Een winkelstraat verder hebben we ook nog iets gedronken om het ‘samen op stap’ te rekken.
Enfin. Dat is hier goed gelukt om mijn snelheid te kanaliseren. Of het resultaat er mag zijn daar oordeel ik niet over. Ik doe niet aan oordelen. Of probeer het te verstoppen als ik het wel doe. Soit.
Toch weer wat bijgeleerd, pasjagewijs.