Wel wel…het schrijven van een blogbericht zit echt niet meer in mijn systeem.
Bijna had ik de dag afgesloten zonder er eentje te schrijven. Maar dat kan ik al die wachtende en smachtende lezers toch niet aandoen.
Vandaar. Rustig muziekje uitgezocht ter begeleiding van wat avondlijk getokkel.
Het aantal passies begint echt buiten proporties te treden…Heb deze namiddag alweer aan het tekenen geweest. Ook de twee beelden die ik vanochtend op de tafel bij mijn therapeut voor ogen kreeg. ‘Hou ze even vast’ zei hij. Dus heb ik ze getekend met houtskool…en ik ben er best tevreden over, ondanks mijn prille tekenervaringen. De twee tekeningen hangen aan mijn keukenmuur. Dat is ook een beetje vasthouden…zolang de tegeltjes er niet afvallen toch.
Niet dat het zware tekeningen zijn. Of zwaar papier. Wel zware thema´s misschien, maar een keukenmuur is wel wat gewend. Potje sambal oelek nog an toe.
Zijspoortje.
Oh oh…het klinkt hier als gezever op deze doordeweekse vrijdag.
Vanochtend toen ik vertrok bij mijn therapeut las ik een berichtje van een collega. Ze wenste me succes met een vergadering. Even kreeg ik het Spaans benauwd (ik weet dat het Spaans benauwd was omdat de ‘j’ als een ‘ch’ werd uitgesproken :-))
Had ik de vergadering vergeten te annuleren? Misschien tientallen mensen die de trip naar Brussel zouden maken in deze hitte, allemaal voor niets, alleen omdat ik was vergeten te annuleren.
Maar ik heb geen toegang tot mijn werkmails op mijn smartphone, dus kon ik het niet even snel checken. Ik had ook nog een hele wandeling te maken naar het station, omdat de tramlijn nog steeds onderbroken is. Dat laat ontbijt zou ik dan ook best laten…Rekenen hoe laat ik thuis kon zijn om even te checken en eventueel nog een ultieme poging te doen om de mensen te verwittigen…
Ik had geen idee of de vergadering initieel ´s ochtends of in de namiddag gepland was. Om tien of twee uur.
Dan maar even naar mijn collega van de sms bellen. Ik wist dat ze zelf niet naar het overleg kwam maar ze kon misschien in haar agenda kijken naar het startuur en eventueel nakijken of ze over de annulatiemail had gekeken. Ik wist het echt niet meer. Als de vergadering om tien uur begon moest ik me niet haasten, dan zou ik de tegenpruttelingen zo wel horen maandag.
Mijn collega nam niet op…
Tientallen mensen…ik zag ze daar al levendig staan zweten. Grommen. Mij vervloeken.
Loslaten. En opnieuw loslaten. Stappen. Naar huis. Hoofd koel, ook op zwoele dagen.
En wetende dat die collega deze blogberichten ook leest.
Lieve dame: niets om je schuldig over te voelen. Misverstand gecombineerd met mijn systeemcrash 🙂
Enkele weken voordien had ik de vergaderzaal willen vrijgeven, maar ik kreeg een vakantieboodschap van de persoon die daarvoor instaat. Dan maar googlen naar het telefoonnummer van het onthaal, om alvast hen te verwittigen dat het overleg geannuleerd was. Zodat bezoekers ook niet onverrichterzake de hele wandeling naar de vergaderingloze zaal zouden maken. Wel gratis water en koffie te krijgen daar…schraal kopje troost.
Druk één voor…ik heb uiteindelijk negen gedrukt (om iemand aan de lijn te krijgen die instaat voor buitengewone diensten) en er was een ongewoon lange wachtrij voor me. Altijd fijn, onpersoonlijk doorgeschakeld worden.
Soit. Om een lang verhaal kort te maken. Thuis zag ik in mijn agenda dat het overleg initieel ingepland stond om veertien uur, het was rond elf uur toen ik dat merkte. Dus krabbelde ik snel een mail bij elkaar en stuurde dit naar de tientallen genodigden. Send. Om dan te merken dat mijn verbinding verbrak. Wellicht hebben al die mensen met hun gezamenlijk gewicht de lijn overbelast. Of hun overmatig gezamenlijk gezweet zorgde voor een kortsluiting. Wie zal het zeggen.
Nog even getwijfeld of ik opnieuw zou sturen of eventueel aan de informaticasupport vragen welke bestemmelingen de boodschap hadden ontvangen.
Maar opnieuw losgelaten. Ik bedoel, hoe goed moet je je best doen…
Het zat gewoon tegen.
In de namiddag heb ik dat toch ontdekt dat ik al ergens in juni het overleg had geannuleerd.
Als een planningsbekwame en alerte werkkracht.
Met een ongelooflijk slecht geheugen voor dergelijke dingen.
En nu…is het bedtijd voor mij. Zo meteen de gitaar uitdoven…snaren losplingen, alles in de dodo-doos.
Ook het oeverloos gezever. En dan hopen dat het hout er niet van weet…gitaar kapot. Morgen geen blogbericht.
Zou kunnen, toch?!