Voluit doorleefd

Ik weet niet eens of ik nog voldoende energie heb om te schijven vanavond. Dus begin ik er maar aan en als ik onderweg afhaak zie je me wel verdwijnen in het midden van een zin.

Ik bracht een hele dag door in de Vooruit en De Krook in Gent voor een schrijfdag van Creatief Schrijven. Fijn.
Heb ik me toch nog een linnen tas met mijn eigen gedicht over de kiwi op de kop kunnen tikken (voor een kiekje, zie mijn blogbericht imPerfectie). De tas deed dienst als goodiebag. Bij aankomst had ik eerst een tas genomen uit de stapel. Met een gedicht van één van de andere inzendingen voor de wedstrijd een tijdje geleden. Maar toen een kennis toekwam met ‘mijn tas’ ging ik toch even piepen of ik mijn exemplaar kon inruilen.
Yep, er werd net een nieuwe lading aangeleverd waar mijn creatie tussen zat.

De eerste workshop die ik volgde vanochtend was ‘speech schrijven’. En daar werd dit filmpje getoond.
Het raakte me, in verschillende passages.
Deze dag raakte me, verschillende keren.
Ik laat het nazinderen en ga ermee aan de slag.

Ietwat verrast was ik in de namiddag. Dat auteur Winny Ang mijn gezicht bleek te herkennen. En blijkbaar niet van het moment dat ik haar voor het eerst zag, op een gelegenheid waar zij een presentatie gaf. Ik zei ook nog dat mijn dochter les van haar kreeg, maar dat ik haar naam niet zou meedelen. Examenperiode enzo…leek me in dit stadium niet ok. Dat ik de groeten moest doen aan mijn collega, sprak ze me nog ter afscheid toe, toen ik als aanknopingspunt nog vermeldde waar ik werk.
Hij krijgt de groetjes dinsdag. Met kortverhaal wellicht.

Ik had de illustratrice Fatinha Ramos aangesproken, waar Winny Ang samen het boek ‘Op zoek naar Yori’ mee had gemaakt in een reeks voor Studio Sesam, na hun infosessie over de synergie tussen schrijver en illustrator van kinderboeken. Omdat ik wou vragen of het toegelaten is haar prachtige tekeningen te gebruiken in presentaties. Met vermelding van haar naam en copyright uiteraard. Ze vroeg me uit over het thema waar ik dit voor zou gebruiken. Logische vraag, al heb ik geen concreet voorbeeld op dit moment. Ik bedacht me achteraf dat ik, als het zich voordoet, gewoon een mail naar haar ga sturen. Dat lijkt me het zuiverste.
Toen ze er na ons korte gesprek op stond een foto te maken van haar, auteur Stefan Boonen en mezelf, om aan een gemeenschappelijke kennis en auteur/illustrator te sturen, leek er wel vertrouwen te bestaan. Fijne energieën.

Ik ben dankbaar dat ik nieuwsgierig ben.
Als een kind…En ik word daarin gevoed. Dat scheelt een pak.

En dat die tranen stromen op momenten die voor anderen vrij neutraal passeren, daar verbaas ik me al lang niet meer over.
En omdat schaamte het beste heelt als je het deelt, laat ik de tranen preventief rustig stromen. Ook dat scheelt.
Ik ben zelfs trots, dat ik niet in het midden van een zin dit blog afbreek.
Nog even inspreken, om het plezier te rekken en de dag helemaal af te ronden.