Photo by Ashim D’Silva on Unsplash
Misschien nog even schrijven voor het eten dan. Omdat ik besloten heb vanavond mijn laptop toe te laten en te doen wat ik deze namiddag van plan was. Maar niet deed omdat de zon me buiten lokte. En daar heb ik absoluut geen spijt van.
Mysteries…
Het was nochtans wel bitter koud.
Ik was te vroeg op de afspraak vanochtend dus besloot ik even op een bankje aan de tramhalte te wachten vooraleer me naar mijn bestemming te begeven. Tot mijn tenen en vingers verkleumden en ik stroef opstond.
Ik begon mijn relaas over de fijne gebeurtenissen.
‘Dat is mooi allemaal, maar hoe zit het met je eigenwaardegevoel?.
Ik doorvoelde de vraag en verdriet kondigde zich aan. Omdat het nog steeds niet goed zit. En dat ik dat wel besef. De waardering die ik van anderen krijg heb ik nog steeds nodig om in evenwicht te blijven. En in de dagen dat ik een zwaar gemoed doorleef, vind ik moeilijk houvast. Maar dat ik goed bezig ben en dapper doorga, dat kan ik aan mezelf wel bevestigen. En ik zie ook al wel vaak dat de complimenten die ik krijg niet zomaar worden gegeven om me tevreden te stellen. Dat ze een grond hebben. Hoewel ik de mededeling… – ik voel de twijfel of ik het hier zou neerschrijven – onlangs schreef iemand me dat mijn ‘mooie ziel’ hem ontroert. Dat heeft nog nooit eerder iemand tegen me gezegd. En ik weet ook niet precies waar ik het een plekje moet geven in mezelf.
Dat het een bijzondere uitspraak is besef ik wel. Ik onderzoek ze dankbaar.
Op dit eigenste moment welt er verdriet op dat getriggerd wordt door die ene uitspraak. Dat is helemaal ok, hoewel het me overvalt.
Mijn levenspad bewandelen is verdomd niet simpel. Dat ik toch een verschil maak voor een aantal mooie mensen doet me doorvechten. De pijn die al jaren vastzit in me, mag mondjesmaat vrijkomen. Het uit zich via verdriet dat ik niet herken. Gisteren schreef ik aan twee mensen dat het me een rijker mens maakt om deze pijn mee te dragen.
Ik heb het geluk dat ik nieuwsgierig ben. Dat ik bewust grenzen opzoek om over de horizon te piepen. Te kijken wat er daar ligt aan de andere kant. En ik hoef echt niet het hele verhaal achter de pijn te kennen. Oh wat is mijn lichaam op dit eigenste moment aan het tegenwringen… Mijn enige hoop is dat mondjesmaat de lading die erop zit lost en ik me wat lichter maar standvastiger mag gaan voelen.
Ik verlang wel naar wat stabiliteit. Houvast voor de moeilijke dagen.
Een wat gefundeerder eigenwaardegevoel dat past bij wie ik ben en waar ik voor sta.
Omdat de tranen me even te overvloedig worden, rond ik hier nu af.
Ik koester de fijne toevallige ontmoetingen met bekenden en minder bekenden, uren en gesprekken vol potentieel en een fossiel dat mijn aandacht vasthield.
De tijd overbrugd. Een lichaam in transitie. Rust lonkt en wint.
Ook dat is Valentijn.
.