Zonder zever

Photo by Samuel Zeller on Unsplash

Ik ben toe aan dertig dagen zonder zever.

De campagne die nu loopt in Vlaanderen heet ‘dertig dagen zonder klagen’.
‘Klagen’ is ooit eerder ‘vlees’ geweest, al moest je dat veertig dagen volhouden, lees ik net. De andere campagnes vind ik niet meteen terug, al leg ik er ook niet veel moeite in, geef ik grif toe.

Ik doe alvast niet mee aan dertig dagen zonder klagen. Niets kan immers zo´n deugd doen als een lekker potje zagen en klagen. Geeft niet zelden inzicht ook trouwens, als je het observeert terwijl je het doet. Geeft opluchting ook. En dan eens goed lachen.

Zei een cursiste in mijn nieuwe reeks herstelschrijverij niet onlangs ‘dat deed deugd, eens goed zagen op papier’. Ze glunderde.
En ik zoek hier voor het gemak niet eerst op hoe de campagne in elkaar zit. Of er een definitie wordt gegeven van klagen, en of op papier klagen wel mag of niet. Ik ga gewoon af op de ‘kreet’ bij het formuleren van mijn gedachten. Dik twee dagen lui…

Als je niet mag klagen, wat moet je dan met je besoignes doen?
Allemaal meteen ombuigen in iets ‘positiefs’?
Is iets negatiefs (snel) ombuigen in iets positiefs altijd zo duurzaam dan?
Moet je je klachten inslikken? Opsparen voor de volgende dertig dagen in de hoop dat dat waarover je dan klaagt niet al gedateerd is? 😉

Dan liever de raad om net zoals je voor piekeren je moment kan kiezen, dit ook voor klagen te doen. En dan eens goed ventileren. Op papier. Of tegen een goede luisteraar. Waar je best wat variatie legt in je ‘klaagmuur’ om die ene goede luisteraar niet net te verliezen.

Ik moet niet echt hebben van die opgepoetste aanpak.

Er zijn heel wat mensen die vandaag de dag alle reden tot klagen hebben en hiervoor een forum verdienen. Wat gebeurt er met hen als zij deze kreet horen? Er zijn heel wat mensen die alle reden tot klagen hebben maar op een wachtlijst van een aantal maanden (met een beetje geluk) staan voordat ze hun klachten of zorgen kunnen ventileren bij een professional.
Wie heeft of krijgt trouwens reden tot klagen? Wie bepaalt dat?

Wat doet de modale burger vandaag? Die vraagt als hij je tegenkomt ‘alles goed?’
En hoe antwoordt mevrouw/meneer die vol zorgen zit maar hier en nu de tijd niet wil/durft nemen om daarover een tipje van de sluier te lichten?
‘Ja, ja…druk druk…en met u?’
En dan steken ze hun hand naar elkaar op en vervolgen hun weg met de overtuiging dat ze het er goed vanaf gebracht hebben. Misschien voelen ze het knagende gevoel van verlangen naar oprechte verbinding. Maar dat is niets om over te klagen. Eenzaamheid bestaat niet, toch?

Als je dan wil gaan voor 30 dagen, ga dan eens voor ’30 dagen zonder masker’. Of als je het positief wil formuleren (want negatief formuleren houdt in dat je iets ‘lastig’ ‘uit je systeem verwijdert’ en daarvoor moet je eerst dat ‘lastige’ onderkennen) ga dan voor ’30 dagen eerlijk’.

Ben benieuwd wat daar uitkomt. Misschien leren mensen elkaar zo nog eens écht kennen.