Geborgenheid

Photo by Gerome Viavant on Unsplash

Hij zei vanochtend dat wat ik spiegel aan anderen, ik ook moet spiegelen aan mezelf.

Het werd een enorm pittige sessie. Heel veel koude/oud zeer dat zich een weg vrij manoeuvreerde langs een bijna constant ijskoud lichaam vol kippenvel. Af en toe een kramp weghuilen. Het was ook de eerste keer dat hij na de sessie aangaf dat er wellicht somberheid zou volgen. Alsof ik nog niet eerder stevig naweeën voelde na een behandeling.
Een verwittigd mens…Enfin.
Maar dat ik in die somberheid vooral niet mocht vergeten welke krachttoeren ik al heb uitgehaald de laatste tijd. Ook te koesteren dat ik, zoals een lezer hier placht te schrijven, er blijkbaar in slaag om mensen hun hart te laten openen gewoon door mijn aanwezigheid.
Ja, daar ben ik dankbaar om.
En ik geniet van de hartsverbindingen die zo ontstaan.
Ze geven me vaak kippenvel.  Waarheid wordt dan gesproken.

Heb mijn eerdere plannen om naar mijn vrijwilligerswerk te gaan deze namiddag dan toch maar opgeborgen en me een uurtje in de zetel genesteld. Er is trouwens niets dat niet kan wachten.
En mijn lichaam snakte naar geborgenheid. Kussen, zacht dekentje tot net onder mijn kin en hoog in mijn nek en soezen in de zetel. Lichte ergernis door de zoveelste keer dat de stoep vlakbij opengebroken wordt.
Coördinatie? Huh?! Wat is dat?

En straks heb ik een afspraakje met vrienden. Een oud studiegenoot en zijn vrouw. Ik had me zeer laat voor zijn verjaardagsfeestje verontschuldigd een hele poos geleden. Omdat mijn lichaam niet mee wilde. Hij had er begrip voor. Wou hem een gezamenlijke ervaring cadeau doen om de band warm te houden. Een traktatie in een super gezellig restaurant in mijn buurt. Dat is voor straks. Ik kijk er naar uit. Geborgenheid.

En mijn oudste heeft net gebeld. Ze ging vandaag net na haar examen, dat volgens haar niet zo slecht is geweest, nog wat studeren met een vriendin omdat ze volgende dinsdag alweer het volgende examen heeft. En toen ik vroeg of het woord ‘leeg’ klopt bij hoe ze zich de laatste tijd voelt, gaf ze aan dat het exact dat woord is.
Ze heeft gewoon geen zin in studeren. De cursussen kunnen haar niet echt boeien omdat, zo zegt ze, ze de materie doorheen het jaar al grondig doorgenomen heeft.
Maar in het examen van dinsdag heeft ze wel zin. Misschien omdat ze het nog niet geleerd heeft. Dat heb ik maar niet gevraagd…
Alleszins, ik weet nu dat ze ervoor kiest vanavond niet mee haar benen onder tafel te schuiven bij mezelf en mijn vrienden. Dat ze ook niet met een lege maag voor de deur zal staan straks. Dus mama is gerust. Of mijn jongste zondag terug bij mij komt weet ik nog niet. Maar ik hoop het. Dan doe ik tenminste de moeite om te koken. Dan heb ik iemand in de buurt die de moeite is om voor te koken… 🙂
Hardleers.
Zal morgenvroeg eens naar de supermarkt gaan zie. Waarmee zal ik mezelf verwennen?

Over verwennen gesproken, gisteren heb ik een baby´tje van een maand oud mogen vasthouden. Beetje troosten zo net voor het antwoord op zijn honger. Een warm pakje aandoen om te gaan wandelen. Was wel een beetje wringen met zijn linkerbeen, maar dat lag meer aan een krap pakje dan aan mij. Ik heb het hem uitgelegd toen ik zijn been in een knoop legde.
Een heel nieuwsgierig kereltje, dat constant met zijn tong aangaf dat hij een babbeltje wou slaan. Mijn interpretatie. Heel nieuwsgierig mijn gezicht bekeek terwijl ik vanalles aan het vertellen was.
Enfin…ik heb weer mijn plezier gehad. En ik had gelijk. Blijkbaar was de brief die ik hem schreef de eerste brief in zijn leven. Yes!
Mama heeft hem wel open gedaan en gelezen, hoewel ze er zelf ook één had gekregen…
Privacy? Vanaf welke leeftijd gaat dat in?