Photo by Braden Barwich on Unsplash
Gisteren heb ik gedanst op een trein.
En geschreven, maar dat laatste is minder spectaculair.
Wisper is een vormingsinstelling gespecialiseerd in actieve kunsteducatie. Ik ben er inmiddels vaste klant. Ooit begonnen met cursussen improvisatietheater, maar intussen ook van autobiografisch schrijven, dans en fotografie geproefd. Ook performanceteksten brengen, poëzie en klankgeörienteerd zingen passeerden de revue. Met de zalige zomercursus vertellen in een klooster in Ste. Croix in Frankrijk als topper. Wanneer was dat ook alweer?
Maar dit was dus de eerste keer dat ik ging dansen op een trein. Ik had het nog als familieuitstap proberen te verkopen aan mijn twee dochters, maar dat vonden ze maar niks.
‘Zitten daar dan nog andere mensen op die trein? Dat doe je toch niet mama?!’
Mama dus wel. Al begon ik de laatste dagen toch wel te twijfelen of dans een goede keuze was. Met de vermoeidheid die ik al een aantal weken onder de leden heb en een hernia die weer van zich laat horen. Uiteindelijk heb ik gisterenochtend gedanst en in de namiddag geschreven tot ik ook daarvoor te moe was en de rest van de rit wezenloos uit het raam heb gestaard.
Ik heb zelfs nog getwijfeld of ik mee zou gaan, omdat mijn gemoed inmiddels ook al een tijdje niet meer is om over naar huis te schrijven.
Tot nu. Mijn jongste zit tegenover me te werken aan een opdracht tegen woensdag. Komt hier weer logeren. Gezelschap in huis. En een fijne vergaderdag vandaag, die me weer wat vertrouwen en hoop gegeven heeft.
En ik schrijf weer. Stel u voor.
De Wisper-express was overigens een trein waar we in Gent of Leuven konden opstappen en helemaal tot Eupen rijden al kunst-creërend. Er waren dansers, acteurs, schrijvers, zangers en tekenaars. En er was één wagon gereserveerd voor ons. Wat behoorlijk druk was met zevenenvijftig bedreven kunstzinnigen. Ook de perrons in de tussenstations kregen een bezoekje van ‘dansers met een opdracht’. Wel opletten dat we tijdig weer opstapten. Mensen keken amper op. Hun blik gericht op de deuren van de trein. Hunkerend naar een plek om te zitten. Er geen acht op slaand hoe daar enkele dansers hun bewegingen imiteerden of uitvergrootten. Ontevreden grommend omdat de plaatsen in onze wagon gereserveerd waren.
In Eupen zelf heb ik me voor de lunch van de groep afgescheiden. De drukte was me wat te groot. Heb me op een stil plekje onder een boom genesteld en mijn bokes opgegeten. Nog een wandeling en dan op naar aansluiting bij de groep om het één en ander voor te bereiden voor een toonmoment, de groepen onder elkaar.
‘Jij kent me niet zoals ik’, mijn six word story, was de kersverse start van een reeks momentopnames onder woorden gebracht.
Het was fijn. En ik voel hoe ik aansterk. Best trots.
Bedankt Wisper, bedankt socio-culturele sector, om mensen te laten schitteren.