Daar was hij dan zonet, mijn schrijflucifer.
In een kort filmpje van Social Value International dat ik vond op Linkedin: ‘7 principles of social value’, lees ik bij nummer zes over transparantie het volgende: ‘explain what is behind all of your judgements.’
Net nu ik alweer een paar dagen broed op iets om over te schrijven, komt alles samen bij datgene waar ik mee worstel. Oordelen. Hoewel ik vooral in verwondering naar de wereld wil kijken, merk ik dat ik een sterk oordeel kan hebben en uitspreken over dingen die niet lopen zoals ik ze zou doen lopen. En dat is lastig. Want door dat oordeel te uiten, spreek ik me onrechtstreeks uit over de mensen die de dingen doen lopen zoals ze lopen. En dat vind ik niet ok.
Al mag het ook gezegd, als ik zie dat iets moeizaam loopt, of die kans loopt (veel geloop hier), bied ik wel spontaan aan om bij te springen (ah, springen). Dan wacht ik af of de ander daarmee gediend is. Wil me niet opdringen. Al doe ik dat wellicht toch af en toe. Hoewel dat niet altijd met zoveel woorden gezegd en gezwegen wordt. Waardoor ik dan bij mijn onzekerheid terechtkom. Gestoeld op een eigenwaardegevoel dat niet stabiel is. Waar zat ik ook alweer? Oordelen?
Zo kan ik de ene keer vol vertrouwen een groot project in co-creatie aanvatten en me het volgende moment onzeker voelen over de vraag of de persoonlijke feedback die ik iemand gaf nu echt wel goed ontvangen werd. Of ik niet beter zwijg af en toe. Zelfs als het een compliment betreft.
Moe word ik daarvan.
Maar waarschijnlijk ben ik vooral nog het meest oordelend naar mezelf. Vorige week bijvoorbeeld. Wat ik mezelf allemaal toeschreef, u wil het niet weten. In mijn hoofd werd mijn to do-lijst een ramp en alle houvast was zoek. Vroeg in allerijl vrijdagochtend of mijn therapeut toevallig nog een plekje vrij had dezelfde dag. Niet dus. Maar wonder boven wonder wel op zaterdagnamiddag. Huilen, snotteren, zeuren…maar met een hoopje hoop weer buitenkomen. Ik ben daar nooit te euforisch over want dat gevoel kan snel wegebben als mijn neus de rauwe realiteit weer ontmoet. Maar toch. Het gevoel bleef. Dus liet ik hem deze opklaring gisteren even weten per sms.
Ik vraag me vaak af of therapeuten dat niet lastig vinden om altijd hun cliënten te zien als ze het moeilijk hebben en niets meer te horen als het goed gaat. Ik stuur af en toe een update naar therapeuten die me ooit hielpen. Helpt ook om mijn eigen herstelproces in kaart te brengen.
Maar ik wijk af. Wat heeft oordelen met herstellen te maken? Misschien net dat wat in het filmpje werd benadrukt. ‘Wees transparant en leg uit wat er achter je oordeel schuilt.’ Herstel dus wat je met je oordeel hebt afgebroken.
Waarom heb ik nu toch die term ‘hersteldeskundige’ losgelaten? Dat mooie woord klinkt steeds rijker. Toch eens naar de Dikke van Dale schrijven…