Terwijl ik me voornam nog maximaal vijfenveertig minuten mijn laptop te bestuderen, besloot ik bij wijze van achtergrondgeluid de TV aan te zetten. Dat het over politici en hun ‘Integriteit en Vertrouwen’ zou gaan. Dat ik er vandaag sporen van zou terugvinden op de zeldzame sociale media waar ik actief ben. Dat had ik op dat moment niet durven voorspellen.
Maar mijn aandacht verschoof dus wel van mijn laptop naar TV. En mijn mond viel nog net niet open. En ja, er zat al wel een paar dagen de kriebel om weer wat te schrijven. Maar waarover dan?
Volgens de professor die mee in het panel zat draait het bij Vertrouwen en Integriteit bij politici om de vragen ‘Kunnen ze het?’ en ‘Hebben ze goede bedoelingen?’
Met al wat ik hoorde en las, kan ik me alleen afvragen welke van die twee vragen het meeste gewicht krijgt als je iets aanvat. Want om die intentie draait het toch, de intentie om iets aan te vatten. Een mandaat op te nemen bijvoorbeeld. En kun je het? Daar draait het dan om de inschatting van het engagement en je eigen capaciteiten. Het (kennis)netwerk wellicht ook waarover je beschikt. Wat mij betreft mag iemand gerust wat fouten maken, maar niet tegen de fundamentele verwachting dat je een mandaat opneemt met de beste bedoelingen. En ook alleen op voorwaarde dat hij of zij leert uit die fouten.
Mij maak je niet wijs dat bij de vraag of je een mandaat wil opnemen niet meteen gepraat wordt over de vergoeding die daar tegenover staat. Mij maak je niet wijs dat als je een aanbod krijgt, je niet meteen het globale plaatje in je hoofd neemt van al je engagementen en je afvraagt hoe je die zaken in alle integriteit wil gaan combineren. En mij maak je ook niet wijs dat je nog kan spreken over ‘beste bedoelingen’ als je iets stopzet dat niet koosjer was.
Tenzij je psychotisch was terwijl je het deed. Ziek zijn in je hoofd vind ik een aanvaardbaar excuus. Maar dat heb ik nog niemand van deze mandatarissen horen zeggen. Nu ja, ik kijk amper naar TV, lees geen krant meer en luister zelden naar de radio. Het kan dus zijn dat ik het niet gehoord heb omdat ik afgesloten was van het nieuws.
Of ik op die manier iets mis? Ik ben er nog niet achter. Maar kijk, net nu ik besloot om wat achtergrondgeluid aan te zetten, valt dit in mijn schoot. Nieuwsgierig als ik ben (hoezo, zonder (sociale) media?!) ga ik dan even kijken wat kennissen hierover schrijven.
Dan lees ik dat enkele patiëntenverenigingen waaronder Uilenspiegel het vanaf nu met de helft van de subsidies moeten doen. Hoewel ze de beste bedoelingen hebben en ze duidelijk goed zijn in wat ze doen. Waarschijnlijk omdat ze veelal als vrijwilligers gratis doen wat ze doen. En de waarde van vrijwilligerswerk, dat is een vraagstuk op zich…
Dan lees ik de blog van een volger van mijn blog en voel ik hoe ik een glimlach op mijn gelaat krijg door de virtuositeit waarmee hij dit nieuws bespeelt tot een gedicht/liedjestekst.
Tenslotte snuister ik ook in de blog van Fanny Matheusen over de roep naar een sterke leider en merk ik dat ik vertrouwen heb.
Niet door wat ik in de media zie. Maar door de beweging die ik zie ontstaan door wat er rondom ons gebeurt. Onlangs las ik het boek ‘Actieve Hoop’ van Joanna Macy en Chris Johnstone. Hun ondertitel zegt ‘Hoe de chaos onder ogen zien zonder gek te worden.’
Vreemd toch, dat net ik me door zo´n ondertitel toch aangesproken voel.
Intussen neem ik braaf mijn pillen als ik ze niet vergeet en wel zolang tot ik alle etter uit mijn psychische wonde heb weggewerkt. En ik uiteindelijk die pillen niet meer nodig heb.
Doet dat pijn, dat proces? Het zal niet zijn zeker!
Gaat het je lukken denk je? Als ik het niet probeer niet, neen.
Maar ik doe het met de beste bedoelingen en ik heb er vertrouwen in dat ik het kan dragen.
Tiens…Dan moet ik minister Vandeurzen zijn persoonlijk advies, daar, toen, op de opendeurdag waar hij me hoorde speechen, misschien toch ter harte nemen en alsnog in de politiek gaan?!
Met ‘Herstel’ als actiedomein. Cool!