Ze staat voorover gebogen haar veters te knopen in de hal. ‘Mama, je moet er niets achter zoeken en je moet niet triest worden om mijn vraag, maar verlang jij nooit naar meer dan dit? Dan wat je nu doet?’
‘Ik begrijp je vraag en ik worstel er inderdaad mee. Maar telkens ik me goed voel en durf dromen, word ik als puntje bij paaltje komt geconfronteerd met mijn energiehuishouding die weer niet meewerkt. Dan moet ik terugschroeven. Het is de laatste tijd zelfs vaak alle hens aan dek om er gewoon voor jullie te kunnen zijn. En dat wil ik in de eerste plaats.’
De vraag kwam van mijn oudste dochter die net achttien is geworden en straks aan de universiteit start. Gisteren zei ze bij een avondwandeling in onze buurt nog dat ze niet wil zijn als papa, want die is nooit tevreden met wat hij heeft. Maar ik lijk geen ambitie meer te hebben en dat vindt ze ook maar niks. De jongste vroeg een week na mijn ontslag uit het ziekenhuis overigens ook ‘of ik eigenlijk nog solliciteer’.
Ik ben blij dat ze me die vragen durven stellen. Maar ze zien het volledige plaatje niet, de inwendige worsteling. Mijn vrienden horen die worsteling wel. De uitersten waartussen ik een pad tracht uit te zetten.
Wat ik bovenal wens is dat de thuis van mijn kinderen een warme thuis is. Dat zij niet de zorg om hun zieke alleenstaande moeder moeten dragen. De afgelopen twee jaar zijn er twee momenten geweest dat zij aan de alarmbel moesten trekken omdat mama ‘vreemd deed’. Ik vind dat geen rol voor een kind om op te nemen. Ook al zijn ze niet meer zo klein, een veilige, warme thuis is wat ik hen wil bieden. Zij zijn ook mijn spiegel. Ik zie aan hen hoe het met mij gaat. Dat intunen en bijsturen vergt continu aandacht en energie.
Hoewel de jongste bij haar eerste bezoek in het ziekenhuis heel erg de kat uit de boom keek, is het evenwicht intussen mooi hersteld. Ze mag weer vooral ‘puber’ zijn…en mama mag het weten…
Mijn oudste dochter zei één van de laatste dagen vóór mijn ontslag uit het ziekenhuis met een huppelpasje ‘mama, ik ben zo blij dat je niet meer raar doet’. Dat soort momenten blijft bij. Dat ze mogen ‘kind’ zijn. Liefst zo lang mogelijk. Maar zich toch ook volwassen vragen mogen stellen en daar bij iemand mee terecht durven.
Ik ben blij dat het schooljaar weer begonnen is. Met de routine van school en sportactiviteiten en afspraakjes her en der. Met mijn rol als moeder die zorgt dat alles vlotjes verloopt. Was, plas, eten…Al zijn het niet mijn favoriete bezigheden. Ik probeer die huishoudelijke taken nu ‘meditatief’ te doen. In liefde voor de ruimtes, voorwerpen en zij die hier leven. Maar cognitief zit er een ventje dat toch steeds weer commentaar geeft…’jaja, uit liefde… saai saai…’
Ik droom van meer. En ik voel de pijn tijdens het schrijven.
Ja dochter, ik droom van meer en ik laat niet los.
Tanja, de ruimte die jij je kinderen laat om zich kwetsbaar te mogen opstellen, in een context waarin ook andere mensen kwetsbaar zijn – het leven zoals het is! – en hoe je hen tegelijkertijd leert dat het OK is om kritisch te zijn, om vragen te stellen, zonder andere mensen te kwetsen weliswaar, en hoe zij dat dan blijkbaar ook doen: dat vind ik prachtig.
Als elke ouder erin zou slagen om dit mee te geven aan zijn/haar kinderen, in combinatie met bakken liefde, dan zouden we een maatschappij krijgen met veel gelukkiger en zelfbewuster jongvolwassenen.
Hoedje af hoor, voor hoe je dat doet – ook voor al die andere ouders trouwens die daar in slagen.
Hoedje af ook voor de manier waarop jij erin slaagt dat allemaal onder woorden te brengen. Jouw teksten komen echt ‘binnen’…
Blijf dromen, zolang er dromen zijn, is er hoop.